از کل ۳۶۵ روز سال، سه شب (اگر شب ۲۷ رو هم حساب کنیم چهار شب) شب سال
هست شب قدر، که حدیث در مورد این شب زیاد داریم. حاجت زیاد میشه گرفت،
پرونده اعمال مهر میخوره، پرونده یکسال آینده مهر امضا میشه و ...
اعمال هم زیاد دارن این شبهای قدر. ابوحمزه، جوشن کبیر، مناجات حضرت امیر،
زیارت عاشورا، قران سر گرفتن، سوره های مختلف و نمازهای متفاوت. خوندن
هرکدوم از اینها هم یه صفائی داره و فهمیدن معنیش یه لذتی و فکر کردن
بهشون یه حالی، که باعث بشه «رضی الله عنهم
و رضوا عنه ذلک الفوز العظیم(مائده- ۱۱۹)». ولی شب قدر اینها نیست. خوندن
اینها خیلی خوبه، ولی یه جور مقدمه اس. شب قدر اون لحظه های آخری که به
حال خودت و پرونده ات داری زار میزنی و به امید اینکه گفته «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ (غافر - ۶۰)»
داری الهی العفو میگی و حاجت میخوای. وقتی توی قرآن سر گرفتن از ته دلت
توبه کردی و امیدواری که بین تو و خدات چیزی نباشه، اون وقت تازه شب قدر
شروع میشه...
مگر ای اشک تو پاکیزه کنی دامن من
ورنه این غرق گنه را ره دیدار کجــــــا؟
پ.ن:
با اینکه ۴ ساعت دیگه باید برم دانشگاه، ولی دلم نیومد بخوابم! امشب با یه
انگشتر عقیق مشکی و خاطرات نزدیکش، یه قرآن سوغاتی مکه و یه تسبیح ۳۳ دونه
مشکی، به اضافه یک ساعت سخنرانی دکتر اسدی شب قدر خوبی بود. پر از حاجتهای ریز و درشت و کلی دلتنگی...
تو به من میگی موبایل نبر که تنها باشی، بعد خودت با ...
باشه حسین آقا، باشه.
نگفتم تنها باش، فقط نخواستم حواست پرت نشه :)