آتش گرفت باغ من وسوخت حاصلم
من زینبم که غم به ستوه آمد از دلم
طوفان غصه کشتی عمر مرا شکست
اما چه غم کنار حسین(ع) است ساحلم
من زینبم که کشته مرا صد هزار بار
از کوفه تا به شام سری در مقابلم
آن شب که سوخت اختر امید آفتاب
مه میهمان شد و ویرانه منزلم
رمزی که چشم یار من از روی نیزه گفت
من دانم و نگاه وی و چوب محملم
ای ماه خون گرفته زینب دلم گرفت
امشب بیا خرابه شام است محفلم
پ.ن: به مناسبت اربعین بود
اگر مجبور نشم، تا سال دیگه اینجا وقت نمیکنم بیام.
یه چیزی می خواستم بگم یادم رفت
تو وبلاگ خدابیامرزم چرک نویس کرده بودم همش پرید..
یادم اومد بیام دوباره بگم؟